همراه خاک اره ، تف می کنم طعمِ

بیدار بودن را

با سرفه ام در خواب ، حس می کنم دردِ

نجّار بودن را

از نردبان بودن ، بسیار غمگینم

از آسمان بودن ، بسیار غمگینم

تمرین کنم باید ، دیوار بودن را

چون فوجِ ماهی ها ، در نفت میمیرم

دریای آلوده ، دارد به آرامی

کم می کند از من ، بسیار بودن را

وقتی نمیمیرم ، هم دردسر سازم

هم دست و پا گیرم

اما به هر تقدیر ، باید تحمل کرد

سَربار بودن را

وقتی نمیمیرم ، هم دردسر سازم

هم دست و پا گیرم

اما به هر تقدیر ، باید تحمل کرد

سَربار بودن را

در سینه ام بم ها ، با کوهی از غم ها

پیوسته لرزیدند

پس دفنِ خود کردم ، همراه آدم ها

جاندار بودن را

روزی اگر زاغی ، روباه را بلعید

جای تاسف نیست

هیهات اگر روزی ، صابون بیاموزد

مکّار بودن را

بیرون تراویده است ، از گورِ من بهرام

از کوزه ام خیام ، از مستی ام حافظ

سر مشق میگیرد ، هوشیار بودن را

وقتی نمیمیرم ، هم دردسر سازم

هم دست و پا گیرم

اما به هر تقدیر ، باید تحمل کرد

سَربار بودن را

وقتی نمیمیرم ، هم دردسر سازم

هم دست و پا گیرم

اما به هر تقدیر ، باید تحمل کرد

سَربار بودن را