جهان فاسد مردم را ، بریز دور و در این دوری

به عطر نافه یِ خود خو کن

کمین بگیر جهانت را ، سپس شکارچیانت را

به تیرِ معجزه آهو کن

مفصل‌اند زمستان‌ها ، و برف نسخه‌ی خوبی نیست

برای سرفه‌ی گلدان‌ها ، گلی نمانده خودت گُل باش

تو را بکار و شکوفا شو ، تو را بچین و تو را بو کن

دلم دفر است نیستان ها ، نگاهِ صوفی ناخوانا

جهان پریشی مولانا ، دهان پریشیِ مولانا

تو خوانگاه منی با من ، بچرخ و یاحق و یا هو کن

شب است یک تنه زیبا شو ، و چند ماه شکیبا شو

سپس مرا متولد کن ، بتاب رویِ شبم دریا

و جوجه اردک زشتم را ، به زیر بال و پرت قو کن

کسی نمیشنود ما را ، اگر که رویِ سخن داری

و درد حرف زدن داری ، اگر دهانِ خودت هستی

اگر زبان خودت هستی ، به گوش هایِ خود رو کن

دو تا بریده یِ از شانه ، دو تا خجول دو دیوانه

منم دو دست که میخواهم ، بغل بگیرمت ای جنگل

تفقدی نظری چیزی ، به این دو ساقه یِ کم رو کن

مسم که پخش و پلا هستم ، دچار درد و بلا هستم

تو عادلی که طلا هستی ، به کیمیای مساواتت

تو را به بدل به خودت اما ، مرا به بدل به ترازو کن

تو را ببوس که لب هایت ،هنوز طعمِ عسل دارد

تو را بخواه که آغوشت ،هنوز میلِ به بغل دارد

تو را بکار و شکوفا شو ، تو را بچین و تو را بو کن